Η πρώτη διαδρομή αφορά τη νησίδα της Νέας Καμένης, τη νεότερη χέρσο της ανατολικής Μεσογείου. 

Ξεκινώντας από τον όρμο των Φηρών, το λιμανάκι των Κάτω Φηρών ή το Γιαλό των Θηραίων, οι πρώτες λάβες που προσεγγίζουμε πλέοντας προς τη Νέα Καμένη είναι τα μέτωπα των πύρινων ποταμών του 1925 που σήμερα παρατηρούμε ως μαύρο υαλώδες πέτρωμα, οι λάβες της Δάφνης. Η κατατεμάχισή τους σε τεράστιους ογκόλιθους οφείλεται στην απότομη ψύξη του λιωμένου πετρώματος, όταν αυτό εισέρχεται στη θάλασσα. 

Δεξιά και αριστερά στο μονοπάτι διακρίνονται πολλές από τις ηφαιστειακές βολίδες, εκείνα τα κομμάτια μάγματος δηλαδή που τινάχθηκαν ρευστά ψηλά, ψύχθηκαν ενώ ταξίδευαν στον αέρα και πήραν ένα αεροδυναμικό αδραχτοειδές σχήμα. Χαρακτηριστικές σε αυτές τις βολίδες είναι οι ρωγμές που παρουσιάζουν στην εξωτερική τους επιφάνεια, αυτή που κρύωσε πολύ πιο γρήγορα από το εσωτερικό και κατόπιν "έσκασε" από την πίεση των αερίων που περιέκλειε. Οι ρωγμές αυτές κάνουν την επιφάνεια των βολίδων να μοιάζει με κόρα ξεροψημένου καρβελιού και γι'αυτό έχουν και το περίεργο όνομα "βολίδες κόρας ψωμιού". Η Νέα Καμένη συναγωνίζεται επάξια στην παραγωγή τέτοιων βολίδων ένα άλλο ενεργό ηφαίστειο της Μεσογείου, το Βουλκάνο, το οποίο βρίσκεται στο σύμπλεγμα των νησιών του Αιόλου της νότιας Ιταλίας.